25/14
Stephen King’in Charles Krantz isimli sıradan bir adamın hayatından üç bölümü anlatan kısa romanından uyarlanan, yaşamı onaylayan, türleri aşan bir hikaye. Tom Hiddleston, Karen Gillan, Chiwetel Ejiofor ve David Dastmalchian Marvel Sinematik Evreni’nde yer aldılar, ancak hiçbiri birlikte sahne paylaşmıyor. Hiddleston Loki’dir ve en çok Thor (2011) filmleri ve Loki (2021) televizyon dizisiyle ilişkilendirilir, Gillan Nebula’dır ve en çok Verndarar Vetrarbrautarinnar (2014) filmleriyle ilişkilendirilir, Ejiofor Doctor Strange (2016) filmlerinden Baron Mordo’dur, Dastmalchian ise ilk 2 Ant-Man filminden Kurt ve Ant-Man ve Wasp: Quantumania (2023) filmindeki Veb’dir. Front Row Flynn’de referans alınan: UYUYAN KÖPEKLER: Karen Gillan, Adam Cooper, moderatör Perri Nemiroff (2024). Özetle, Mike Flanagan hayatın değeri hakkında derin, katmanlı ama güzel bir film yapmış. Açıklaması gerçekten zor ama Flanagan tek bir kareyi bile boşa harcamıyor. Film boyunca bir anlatı var, yine de doğrudan 'Üçüncü Perde'den itibaren, Görülen ve deneyimlenen her şey ‘Birinci Perde’de mükemmel bir şekilde ortaya çıkıyor. Ejiofor ve Gillan Üçüncü Perde’de harikalar ama Chuck’ın Hayatı herhangi bir şeye aday gösterilecekse, bu ses olmalı. ‘Üçüncü Perde’deki kozmik unsurlardan ‘İkinci ve Birinci Perde’deki dans sahnelerine kadar, Flanagan sesi her yere dahil etme konusunda olağanüstü bir iş çıkardı. Elbette herkes Hiddleston ve karakterine odaklanmıştı ama Tom İkinci Perde’de bunun gerçekten bir ekip çalışması olduğunu bile söyledi ve İkinci Perde’de Hiddleston’ın dans partneri olan Annalize Basso ve (jenerikte The Pocket Queen olarak yer alan) sokak sanatçısı Taylor Gordon, üçü de koreografları Mandy Moore ve Stephanie Powell ile bir araya geldiğinde dans sahnesini gerçekten şenlendiriyor. Taylor Gordon, kısa ama mükemmel rolünde kendi başına bir yetenek. Beni şaşırtan şey, Birinci Perde’nin genç Chuck ile nasıl olduğu ve hiç kimsenin çocukların ne kadar mükemmel olduğundan bahsetmemesiydi. Performansları yetişkinler kadar muhteşemdi, hatta daha da muhteşemdi, genç Chuck büyükbabasından (inanılmaz Mark Hamill) hayattaki belirli seçimler hakkında çok etkileyici bir monolog aldığında. Birinci Perde, Üçüncü Perde’nin bulmacasını bir araya getirmeye gerçekten yardımcı oluyor, burada kozmik unsurlar itici olabilir, ancak hepsi bir amaca hizmet ediyor. Stephen King, Chuck’ın Hayatı’nın iyilerden biri olduğunu söylerken haklı. Ruh ve enerji baştan sona hissediliyor ve tüm oyuncular ellerinden gelenin en iyisini yaparken, Flanagan kendini çağdaş yönetmenlerin en iyilerinden biri olarak daha da sağlamlaştırıyor. Söyleyeceğim bir şey var, Chuck’ın Hayatı Scott Wampler’ın Anısına ithaf edilmiştir. Ve Chuck’ın Hayatı’nda birkaç konuk oyuncu var, ancak Scott’ın dahil edilmesi beni kalbimden yakaladı. Harika bir film.